Beijing

Ni Hao! De afgelopen dagen ben ik in Beijing geweest. Een metropool van tegen de 20.000.000 inwoners. Ik heb hier van alles bezocht en bezichtigd en ik zal je vertellen hoe dat was!

De aankomst in Beijing was overweldigend. Het plein voor het station krioelde van de mensen en ik had werkelijk geen flauw idee waar ik naartoe moest. Ik had het adres van mijn hostel, maar daar kom je bij een Chinees niet mee weg. De meeste Chinezen lezen en spreken geen Engels, dus moet je dit soort zaken in Chinese letters hebben vertaald. Een taxi pakken was dus een mislukt experiment en ik ben meteen op zoek gegaan naar de metro. Net als in Moskou is de metrolijn hier een spinnenweb van lijnen en stations. Uiteindelijk ben ik in de Chinese hitte, anderhalf uur later gearriveerd in mijn Hostel en bleek ik in een prachtig ouderwets Chinees wijkje te zitten waar het leven op straat bruisend is! Mijn hostel is dan ook een aantal keer als uitvalsbasis gebruikt door Gabriel en Krista, waar ik de afgelopen dagen best veel tijd mee heb doorgebracht.

Ik heb nog nooit een stad gezien waar het zo druk is als Beijing. Waar je ook naartoe gaat, het is al-tijd mega druk. Leuke ervaring, maar een kleine week is wel genoeg. Het was best grappig dat ik minimaal 10 keer ben gevraagd om op de foto te gaan met een Chinees. Ik werd ook echt soms aan en nagekeken alsof ik een buitenaards wezen was. Ook heb ik me best wel gestoord aan de Chinees in het algemeen. Zelfs in eigen land hangen ze hier overal de toerist uit, wat regelmatig zorgt voor onnodige opstoppingen. Ze maken echt o-ve-ral foto’s van, met tientallen tegelijk van hetzelfde beeld, gebouw of plein. De mannen roggelen en spugen wat af en er wordt flink gesmakt bij het eten. Wat ook heel irritant is, is dat er bij de metro niet gewacht wordt tot de uitstappende mensen uit de metro zijn. Nee, er wordt gewoon lekker ingestapt als de deuren opengaan!

Er zijn een aantal bezienswaardigheden in Beijing die de moeite waard zijn om naartoe te gaan. Ik zal je vertellen waar ik zoal ben geweest!

Summer Palace Het Summer palace is een complex van 70.000 m² en is aangelegd in een uitgestrekt domein rond een groot, kunstmatig meer, het Kunming-meer. Het complex diende vooral als buitenverblijf voor de keizers die China heeft gehad. Naast het feit dat alle 1,4 miljard Chinezen vakantie hebben, ga ik uitgerekend op de drukste dag van de week naar hier naartoe. Een grote fout! Ze hadden vanmorgen namelijk allemaal het plan om daar naartoe te gaan… Het complex is erg groot en het is prachtig aangelegd. Er varen bootjes die je helpen om het meer over te steken. Noodzakelijk, want als je een rondje om het meer wil lopen om echt alles te bezichtigen, dan kun je beter een tent meenemen om te overnachten. Na een uurtje of 4 was ik het helemaal zat en heb ik snel de metro gepakt richting Qianmen station. Mijn station en tevens het station waar je moet zijn op het plein van de Hemelse vrede (Tiananmen square) te bekijken. Een dag eerder was ik hier al geweest en ook nu had ik nog genoeg energie over om een kijkje te nemen op dit bijzondere plein met bijzondere monumenten.

Forbidden City Met Gabriele en Krista ben ik de dag na mijn bezoek aan het Summer palace naar the forbidden city geweest. Een stad die gebouwd is in de 15e eeuw, vol met bijzondere pleinen en gebouwen, die voor de Chinese bevolking tot de vorige eeuw niet toegankelijk was. Tot het begin van de 20e eeuw diende de stad als hart van China waar de keizer, zijn familie en de hoogste politieke ambtenaren huisveste. Dat veranderde nadat in 1912 de keizerlijke macht werd gebroken en de nieuwe Chinese regering de stad uitriep tot een museum. De architectuur is prachtig en indrukwekkend en de schilderingen op de gebouwen kleurrijk en gedetailleerd. In deze stad hebben we met zijn drieën een uurtje of 4 besteed. Voor mij meer dan genoeg, omdat ik wederom helemaal kriebelig werd het bezoekersaantal.

Olympic Park ’s Avonds zijn we wederom met zijn drieën naar het Olympic Park geweest. De Olympische Spelen in Rio zijn bijna ten einde, maar in 2008 werd dit evenement gehouden in Beijing. Je zou denken dat er nu niks meer te doen is en dat alles weg aan het rotten is, maar dat is niet zo. Het park is erg levendig en ‘eagle’s nest’ straalt! Al die mensen die hier op afkomen zijn commercieel natuurlijk erg interessant, waardoor er veel leven in de brouwerij zit. Een aanrader als je in Beijing bent! Probeer erheen te gaan als het donker begint te worden, dan heb je een prachtig gekleurd beeld over het park. Vergeet ook de muur niet te bekijken, waar alle medaillewinnaars zijn ingegraveerd.  

Hike naar de Chinese muur Mijn grootste en avontuurlijkste dag in Beijing. Voordat ik op reis ging had ik met Aniek gesproken over een alternatieve hike naar de Chinese muur, om daar vervolgens te overnachten. Zij had deze hike ook gelopen en had mij overtuigd om deze ook te gaan lopen. Via Wei, een Chinees die Aniek kent, had ik in mijn hostel de details besproken. Gabriele had interesse om mee te gaan en dus zijn we alle voorbereidingen gaan treffen voor de hike. Aangezien we ook zouden slapen op de muur om te genieten van een prachtige zonsopkomst moesten we ook een matje en een slaapzak meenemen. Daarom zijn we eerst even naar de Decathlon gegaan en hebben we ons zo goed mogelijk voorbereid. 

Wat aan de late kant (tegen 16.00u) zijn we gaan lopen vanaf een plek, 2 uur buiten Beijing. De route, die zichtbaar zou zijn aan de gekleurde linten en touwtjes in de bomen, had ik vooraf niet zo zwaar ingeschat als dat ie was. Al na 10 minuten ging het mis. We waren op een terrein aanbeland wat niet meer echt op een pad leek. Na 15 minuten zoeken, spinnenwebben wegslaan met takken en een hoop schrammen verder zagen we gelukkig weer iets wat leek op een pad en zo vervolgden we onze weg. Het was behoorlijk steil en het was warm, héél warm! Na een half uur zagen we een rotspartij vanwaar we al wisten dat we die moesten beklimmen. Het uur wat volgde was vooral geklim en geklauter, daarbij kwam ook nog eens dat we nog 2 keer verkeerd waren gelopen. Kijk, het is niet erg dat je verkeerd loopt. Maar dat is het wel als je er pas achter komt als je de vorige 10 minuten erg steil hebt geklommen waarbij je jezelf vast moest houden aan wortels van bomen om niet achterover te kukelen. We moesten terug en we wisten ook niet precies waar we dan wel heen moesten. Ook was het verre van prettig dat er al een beginnende schemering op kwam zetten… Gelukkig vond Gabriele uiteindelijk het goede pad. Met Gabriele heb ik erg veel gelachen, maar een echte klimgeit is het niet. Vooral op het einde van onze tocht liep ik steeds een minuut vooruit, om daarna 3 minuten te wachten op hem. ‘its to hard’, its impossible’, i’m sooo tired’, ‘vaffanculo’, ‘merda’… zomaar wat uitspraken van Gabriele ten tijde van de klim. Hij had het zwaar. Nee, écht zwaar! We merkten ook dat onze water voorraad behoorlijk snel slonk en we begonnen al met besparen. Niet best dus! Toen het donkerder begon te worden en er nog steeds geen einde in zicht was kneep ik ‘m ook wel even. Het zou ons toch niet gaan gebeuren dat we zouden strandden midden in deze Chinese jungle? De laatste 3 kwartier hebben Gabriele en ik met onze Iphone zaklampen gelopen en zag ik na een wandeling van 3 a 4 uur de muur. Kletsnat van het zweet, alles vies en vol met schrammen en muggenbulten stonden we in het donker, op het niet ontwikkelde gedeelte van de Chinese muur. Eerste missie geslaagd!

Maar, we waren er nog niet. Volgens Aniek en Wei moesten we bovenop de muur ongeveer een uur naar rechts lopen om bij een prima guarthouse aan te komen waar we zouden kunnen overnachten. In de verte zag ik een rood knipperlicht op de top van een berg. Dat moet een geweldige plek zijn dacht ik! Gabriele was zo blij dat hij boven was dat hij het allemaal wel best vond wat er vanaf nu gebeurde, dus we zijn weer gaan lopen. Maar ook deze tocht was steiler en onbegaanbaarder dan we dachten. Hoe hebben de Chinezen dit in hemelsnaam kunnen maken? Dat is een vraag die eigenlijk constant in me op kwam. En dat ruim 6000 km lang! Gabriele haalde zijn Engels/Italiaans vocabulaire weer uit de kast en zo liepen we in een uur naar het rode knipperlicht. Dat achteraf gezien een telefoonmast bleek te zijn… We vonden het al raar de we ons de afgelopen 10 minuten niet meer op een muur begaven. Uiteindelijk zijn we in 10 minuten teruggelopen naar het dichtstbijzijnde guarthouse en hebben we ons kamp op het dak ervan opgezet. Wat een heerlijk gevoel om na zo’n tocht je matje neer te leggen en je slaapzak in te duiken, bovenop een guarthouse van de Chinese muur! De maan scheen volop en de hemel was gevuld met sterren. Ik droomde die nacht serieus van een verborgen flesje water in mijn rugzak en een ‘heaven’ Chinese muur die een andere richting op ging dan de richting van de telefoonmast.

Die ochtend werden we wakker in licht, maar geen zon. Het was bewolkt. Jammer, maar desalniettemin was het uitzicht fantastisch. Allebei mijn dromen waren uitgekomen. Ik had daadwerkelijk een extra flesje water in een zijvakje van mijn rugzak, wat zorgde voor veel vreugde aangezien we er nog maar 1 van een halve liter hadden. En omdat het licht geworden was, zagen we dat de muur recht voor ons uit lag. 90 graden gedraaid van de telefoonmast. Ook zagen we dat de telefoonmastberg een afgrond had van een meter of 100. Het pad daarnaartoe naderde die afgrond 2 a 3 keer op een halve meter… Dikke prima dus! De volgende dag zijn we via een kabelbaan, op een uur lopen van onze slaapplek naar beneden gegaan.

Na mijn avontuur op de muur heb ik mezelf helemaal fit verklaard. Nergens last meer van en 100% gezond! Gabriele en Krista zijn inmiddels weer thuis en ik ben alleen doorgereisd naar het zuiden van China. Om precies te zijn ben ik nu in Pingyao en morgen vertrek ik alweer richting Xi’an. Tijdens de volgende update zal ik je vertellen waar ik zoal ben geweest en heb gedaan in het Zuiden van China!