Transbaikal Express

De afgelopen 2 weken heb ik in de Transbaikal Express gezeten. Een treinrit van duizenden kilometers die me van Moskou naar Peking heeft gebracht en die door zoveel tijd barrières gegaan is dat ik een lange tijd geen besef meer had van tijd. Tijdens het plannen van mijn reis had ik deze treinrit hoog op mijn verlanglijstje staan. Het was een hele bijzondere reis maar op bepaalde punten toch niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Ik zal je vertellen wat ik zoal heb meegemaakt tijdens deze reis!

Moskou naar Irkutsk. De eerste treinrit bracht me van Moskou naar Irkutsk. Een 75 uur lange reis die dwars door het Siberische landschap trekt. In mijn cabine zaten 3 andere Russen. Een Russisch stel en een Russische man, Igor. Het stel is erg aardig en spreekt een een klein beetje Engels. Igor is een echte Rus. Hij spreekt geen Engels. Hij, zweet, snurkt en gaat om de 20 minuten roken in de ruimte tussen de treinstellen ondanks dat dat verboden is. Ook vond Igor het nodig om iedere ochtend om 06.00u te ontbijten en dan op mijn bedrand te gaan zitten… Ondanks dat Igor niet altijd de meest ideale cabinegenoot was, heb ik wel vaak om hem moeten lachen. Het treinstel wordt verder gevuld met een Duits gezin, 2 Franse meiden, een Italiaans stel en andere Russen. Ieder treinstel heeft een provodnic (hem) of een provodnica (haar) aan boord die zorgt draagt voor de passagiers. Een provodnic is een soort van conducteur die 24 uur in dienst is en naast het controleren van kaartjes nog meer taken heeft zoals poetsen, stofzuigen, orde handhaven, etc. Een cabine is erg primitief ingericht. In een ruimte van hooguit 5 vierkante meter vind je 4 bedden (2 onder en 2 boven), wat handige opbergkastjes en een tafeltje. De 2 onderste bedden zijn inklapbaar zodat je overdag een bank hebt om op te zitten. Voordat ik opstapte wist ik al dat ik veel eten en drinken mee moest nemen in de trein. Er is een grote boiler aanwezig in ieder treinstel waar je kokend water uit kan halen, ideaal dus om bv. noodles of soep mee warm te maken. Daarnaast stopt de trein om de paar uur zodat je je benen kan strekken, maar ook zodat je nog snel wat eten of drinken kan kopen. Op de meeste perrons staan kleine kioskjes en heel soms lopen er vrouwen rond die lekkere broodjes, vis of fruit verkopen. Je moet wel zorgen dat je op tijd weer in de trein bent. In tegenstelling tot Nederland vertrekken de treinen hier namelijk wél stipt op tijd wachten ze op niemand! Het leven in de trein is vrij eentonig. Je slaapt, kletst, eet en drinkt, kijkt een keer naar buiten en herhaalt dit proces eindeloos. Gelukkig heb ik 6 seizoenen van Game of Thrones op mijn Macbook staan en heb ik kaarten bij, dus genoeg afleiding zou je zeggen. Ook is het ’s avonds een paar keer erg gezellig geworden met bier, wodka en muziek! Vooral Igor gooide de glazen Wodka achterover alsof het water was… 

Eenmaal aangekomen in Irkutsk had ik geen plan. Ik wilde sowieso naar het Baikalmeer toe en om naar de stad Listvianka te gaan was dat de meest voor de hand liggende optie geweest. Ik heb me echter laten overhalen om naar Olchon te gaan. Het is een dorpje op een eiland van het Baikalmeer. Jammer alleen dat het 6 uur zou duren om ernaartoe te rijden, waarvan een groot deel op onverharde weg. Daarnaast zat ik in een half gaar taxibusje dus het was a very ‘bumpy ride’! Het eiland had mooie strandjes en een prima wandelgebied. Helaas heb ik daar dus weinig van gezien omdat ik daar niet fit genoeg voor was… Achteraf gezien had ik beter naar Listvianka kunnen gaan, wat maar een uur rijden was van Irkutsk en minstens zo mooi.

Irkutsk naar Ulaan Baatar. In een ietwat oudere trein ben ik in anderhalve dag in Ulaan Baatar aangekomen. Het grootste nadeel van deze trein was dat er bij ieder klein station gestopt werd en dat de bedden geen dun matrasje hadden, maar bestonden uit hard leer. Gelukkig was mijn lichaam nog steeds in de herstelmodus en heb ik veel geslapen in de trein. Het was jammer dat we pas laat in de avond vertrokken, omdat het uitzicht uit de trein juist in de eerste uren erg mooi is. Dan rijdt de trein namelijk langs het baikalmeer. Ik deel mijn cabine met Julia. Zij is een Russische reisleidster die de gids is van een grote groep toeristen. Daardoor spreekt ze goed Engels en kunnen we goed communiceren. In het treinstel bevinden zich ook veel Nederlanders. Een stel uit Utrecht en wat mensen uit rotterdam.

Tijdens deze treinrit zullen we twee keer een aantal uren stilstaan aan de grens. Één keer voor een Russische controle en één keer voor een Mongolische check. Hier wordt mijn paspoort gecontroleerd en gestempeld. Ook speurt de douane hier met honden de hele trein af op zoek naar smokkelwaar. De trein wordt vaak door Mongoolse handelaars gebruikt om kleding, meel, sigaretten en andere waar de grens over te smokkelen, dat is één van de redenen waarom er zo grondig wordt gecontroleerd. Na een uur of 6 zijn we door de controle heen en kunnen we verder. In de ochtend komen we uiteindelijk aan in Ulaan Baatar waarbij iemand mij totaal onverwacht staat op te wachten bij de uitgang van mijn treinstel. Ik ga met de taxi naar het Golden Gobi hostel. Geweldig Hostel! Het kost me 7 euro per nacht om hier te slapen en je krijgt er een heerlijk ontbijt bij. Verder zit het hostel vol met gezellige toeristen en ik kom zelfs toeristen tegen die ik al eerder had ontmoet tijdens mijn reis!

De dagen in Ulaan Baatar heb ik vooral gevuld met uitzieken. Nadat ik me wat beter voelde ben ik wat meer actievere dingen gaan doen. Zo heb ik het national historic museum bezocht, ben ik verschillende keren door de stad gelopen en heb ik op mijn laatste dag een dagtrip gemaakt door het Terelj national park. Dit was leuk! Ik ben met een gids, chauffeur en een Frans stel het Mongolische ‘country side’ gaan ontdekken. In de ochtend zijn we richting turtle rock gegaan. Na het beklimmen van een rots werd ik verblijd met een geweldig uitzicht. Nadat we daarna een tempel hadden bezocht reden we door naar een ‘gerkamp’ waar onze lunch klaar stond. Een Mongolische gertent is een traditionele manier van verblijf en de Nomaden die buiten de stad wonen gebruiken dit als hun onderkomen. We vielen met de neus in de boter toen we arriveerden, want er werd net een schaap geslacht. Interessant! De lunch smaakte daardoor zeker niet minder en de aardappelen, wortelen en het schapenvlees waren heerlijk. Ook hebben we met thee aangelegde paardenmelk gedronken en heb ik zelfs een stukje tong geproefd van een schaap. Na deze overheerlijke maaltijd zijn we op de paarden gestapt en hebben we een wandeling te paard gemaakt. Ondanks wat zadelpijn ging dit me best goed af! Aan het eind van de trip zijn we nog naar het 40 meter hoge standbeeld van Genghis Khaan gereden. Deze veroveraar en held van Mongolië verenigde de Mongoolse stammen en stichtte dik 800 jaar geleden het grootste imperium in de wereldgeschiedenis in termen van oppervlakte. De Mongolen besloten in 2006 een standbeeld voor hem te bouwen. In 2008 was het project klaar. Het standbeeld, waarbij Genghis Khaan op zijn paard zit, ziet er van een afstand heel erg indrukwekkend uit. 

Eenmaal aangekomen in het hostel bleek dat er wat reizigers die ik eerder had ontmoet ook weer terug waren in het hostel. Sommige daarvan zaten de dag erna in dezelfde trein als ik, gezellig!

Ulaan Baatar – Beijing. Deze treinrit, die iets langer dan een dag zal duren, staat bekend om zijn lange tussenstop. Eerst rijden we uren door de Mongoolse Gobi woestijn. Ik kan je zeggen: ‘best apart!’, helemaal als je in het restaurantgedeelte een potje aan het kaarten bent en zand de enige blikvanger buiten is. Eenmaal aangekomen bij de Mongools/Chinese grens zal er eerst Mongoolse douane de trein in stappen. De paspoorten worden gecontroleerd en ook de bagage krijgt een grondige inspectie. Een uur later rijdt de trein de grens over en dan herhaalt dit proces zich opnieuw, maar dan aan de Chinese kant. Hierna gebeurt er iets bijzonders. Het Russische/Mongoolse spoor is namelijk niet hetzelfde als het Chinese spoor. De 4 a 5 uur die volgen zal er dus aan de treinstellen worden gewerkt om de trein rijklaar te maken op het spoor van China. De nacht gaat voorbij en wanneer het licht begint te worden waan ik me voor het eerst echt in China. Groene heuvels, dorpjes en riviertjes. Zoals ik het me had voorgesteld. Rond 12.00u die middag arriveer ik in Beijing!

2 weken Transbaikal Express heb ik achter de rug. Wat vond ik er nu van? 

Wat viel mee?
Vooraf dacht ik dat het ontmoeten van leuke en gezellige mensen onderweg tegen zou vallen. Gelukkig had ik dit mis. Ik ben reizigers tegengekomen in alle soorten en maten en met sommige van hen had ik echt een leuke klik. Ook de locals in de treinen vond ik over het algemeen erg vriendelijk en gastvrij. Vaak hadden ze veel eten bij zich en stonden ze erop dat je ook wat nam.

Alle routes zijn best goed te bereizen. Oké, het is geen Zuid-Oost Azië waarbij werkelijk alles is ingericht op toeristen. Maar ook hier zijn hostels, kom je gemakkelijk van plek A naar B en zijn de mensen bereid om je te willen helpen.

De steden hebben me positief verrast! Moskou staat daarbij hoog op mijn lijst. Wat een geweldige stad is dat! Je kunt hier dagen rondhangen en activiteiten ondernemen zonder je maar een seconde te vervelen. Het metrostelsel doorgronden is al een activiteit op zich! De stad Ulaan Baatar is ook goed te doen voor een dag of 3. Er zijn wat musea en het centrum is leuk om te bezoeken, al is het maar om te ervaren hoe deze mensen hier leven. Een aanrader is de foodcourt op de bovenste verdieping van de department store. Heerlijk eten voor een paar euro! En ben je het zat, dan boek je gewoon een tourtje richting het Terelj national park of naar de Gobi woestijn.

Wat viel tegen? 
Ondanks dat ik deze treinreis erg gaaf en bijzonder vond, heb ik me verkeken op een aantal dingen. Het uitzicht uit de trein bijvoorbeeld. Tijdens het stuk van Moskou naar Irkutsk heb ik alleen maar graslanden en bossen gezien. Heel af en toe een dorpje, maar dat was het. Ik had stiekem meer verwacht van het Siberische landschap. Het uitzicht veranderde deels in de andere treinen, maar toch.

Drie-en-een-halve dag in dezelfde trein is erg lang. Er is afleiding, maar op een gegeven moment ben je gewoon klaar met dezelfde handelingen en dezelfde mensen. Een tussenstop in een andere stad was wenselijk geweest.

Ik ben ziek geworden. Ik denk door een broodje kip op het station. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik een week buikgriep heb gehad. Dan waardeer je weer hoe fijn het is om gezond te zijn. Op zo’n moment is het niet fijn dat je alleen reist. Je moet dan toch gewoon voor jezelf blijven zorgen, ook al ben je daar dan bijna niet toe in staat.

Op dit moment ben ik al 5 dagen in Beijing en heb ik al heel wat meegemaakt. Daarom heb ik ervoor gekozen om een apart verhaal te schijven over deze drukke maar levendige stad!