Everest Base Camp

De afgelopen 2 weken heb ik samen met Jesse en Jun de Everest Base Camp trek gelopen. Het is een tocht die je op verschillende locaties kan beginnen en via verschillende routes kan lopen. De snelste manier is om van Kathmandu naar Lukla te vliegen en vanuit daar direct naar Gorakshep te lopen, wat op anderhalf uur gelegen is van Base Camp. Vanuit Lukla kun je Gorakshep in ongeveer 3 dagen lopen bereiken. Tel daarbij een bezoekje aan Base Camp en een wandeling van 3 dagen terug op en je zou denken dat je binnen een weekje wel weer terug kan zijn. Dat is niet het geval… Er zijn veel factoren waar rekening mee moet worden gehouden. De meest belangrijkste hiervan is de hoogte. In zeer korte tijd stijg je namelijk een paar duizend meter en dat kan voor gezondheidsklachten zorgen. Je lichaam heeft daarom dagen nodig om aan de hoogteveranderingen te wennen. Daarnaast zijn er verschillende routes te bewandelen die zeker de moeite waard zijn om te lopen. Zo hebben wij ervoor gekozen om de Cho La pass te bewandelen, wat zorgt voor een paar extra dagen lopen! Ook kan het gebeuren dat je ergens langer wilt blijven om te genieten van de rust en de omgeving. Dit keer krijg je van me een dagverslag van onze ervaringen tijdens onze tocht richting ‘het dak van de wereld’!

Dag 1: Lukla (2700m)- Bengkar (2800m)
Daar liepen we dan, op het rotsachtige pad naar beneden. We waren begonnen met de Everest Basecamp Trek. De benen en voeten moesten voelbaar wennen aan het leed dat zij de komende 2 weken zouden gaan ervaren. Tot de schemering hadden Jun, Jesse en ik flink doorgelopen en waren we na 4 uur wandelen aangekomen bij een theahouse waar we die nacht zouden blijven. Diezelfde ochtend waren we vroeg opgestaan in Kathmandu om onze vlucht te pakken. Helaas had die 2.5 uur vertraging, waardoor we pas rond 10.45 op konden stijgen. Na 30 minuten boven prachtige landschappen en bergdorpjes te zijn gevlogen zagen we de eerste glimp van de landingsbaan van het dorpje Lukla. De baan was zo klein, en wij vlogen nog zo hard en hoog dat ik een paar seconden geen vertrouwen had in een goede afloop. Gelukkig kwam die er wel en zijn we die dag rond 13.30 begonnen met onze tocht die eindigde in Bengkar.

Dag 2: Bengkar (2800m) - Sanasa (3600m)
Om 09.00u zijn we vanmorgen gestart met lopen. Waarschijnlijk was dit één van de zwaarste dagen van deze trek. Ik weet het, het is nog vrij in het begin en de hoogte is nog niet problematisch, maar we zijn vandaag 800m geklommen en dat kostte energie. De steile rotstrappen en de stijgende haarspeldbochten hebben ons vanmorgen gesloopt. We bereikte rond 12.30u Namche, wat het grootste dorp is die we tijdens deze trek gaan zien. Wil je nog iets kopen, doe het hier! Na een anderhalf uur pauze zijn we verder gelopen naar Sanasa. De route hiernaartoe was vals plat, maar lang niet zo erg dan vanmorgen. We hebben die avond heerlijk gegeten, onszelf opgewarmd bij de kachel en gekaart met John, een Deen die vandaag dezelfde route had gelopen als wij. Ik heb vandaag prachtige uitzichten gezien, zowel van de vallei waar we in liepen, als de besneeuwde bergtoppen die je met een machtige blik aanstaren. Om 20.00u ging het lichtje uit.

Dag 3: Sanasa (3600m) - Luza (4160)
Omdat we ervoor gekozen hebben om één van de drie mountain passes (Cho La pass) te doen die je mee kan pakken richting de Everest Base Camp, liepen we vanuit Sanasa een andere route dan wanneer je rechtstreeks naar de Everest Base Camp zou lopen. Wederom om 09.00u vertrokken we voor een fikse tocht naar Macherma. Je weet nog dat ik het gisteren had over misschien wel de zwaarste dag van de trek? Ja, hij was zwaar. Maar na vandaag is die pijn al ver weg in mijn geheugen beland. We begonnen vrij gemakkelijk met een daling van 400m. Ideaal zou je zeggen, maar niet in de wetenschap dat Macherma gelegen is op een hoogte van 4300m! Dat betekende dus dat we nog 1100m zouden moeten klimmen. We hebben het uiteindelijk gered tot Luza. Een dorpje net voor Macherma en 200m lager gelegen. Mijn kuiten hebben regelmatig op springen gestaan. Als je bedenkt dat de Everest Base Camp op een hoogte van 5300m ligt hebben vandaag prima zaken gedaan. We liepen vandaag tussen en boven de wolken, de hoogte is voelbaar in de ademhaling maar gelukkig heeft nog niemand hoofdpijn of andere verschijnselen van hoogteziekte. Het is eigenlijk te gek voor woorden. Gemiddeld staan er 6 dagen om Gokyo te bereiken. Wij kunnen deze plek al na drieënhalve dag bereiken. Makkelijk zelfs, want morgen volgt er een relatief makkelijke dag. Een klim van in totaal 600 meter, maar in een vrijwel constante stijging. We zullen Gokyo bereiken in maximaal een uurtje of 5.

Dag 4: Luza (4160m) - Gokyo (4800m)
Op het moment van schrijven ben ik 5 minuten geleden bevroren m'n slaapzak ingedoken met al mijn kleren aan. Ik kan eigenlijk niet goed beschrijven hoe koud het is geweest vandaag tijdens het wandelen en in Gokyo. De dorpjes tijdens deze trek verwarmen alleen de gezamenlijke ruimte met een houtkachel en dat doen ze alleen als het 's avonds verder afkoelt. We liggen nu dus in een kamer van spaanplaten, zonder verwarming en zonder isolatie. Binnen is het nu ongeveer -8. Buiten is het nog kouder, tot wel -17. We voelden ons vanmorgen niet al te best. Nadat we met goede moed de eerste passen zetten, waren we alle drie buiten adem na de eerste klim van 50 meter. We keken elkaar verbaasd, maar lacherig aan en realiseerden ons dat de hoogte inslaat. Via 3 prachtige meren, geweldige uitzichten en een straffe, constante, ijzige wind bereikten we tegen 15.00u Gokyo. Hier pakken we morgen een welverdiende rustdag. Waarschijnlijk gaan we 600m klimmen op de berg die naast het dorp Gokyo ligt. Dat is een 1.5 durende klim, maar vanaf de top heb je schijnbaar een geweldig uitzicht over de omgeving, én; de Mount Everest! Zonder de 12kg bepakking die we iedere minuut met ons mee dragen, zou dit ons moeten lukken. Voor de duidelijkheid: we zitten nu op een hoogte van 4800m. Met die 600 van de Gokyo Pi zitten al een stuk hoger dan de hoogste berg in Europa (Mont Blanc) en hebben we de hoogte al bereikt van de Everest Base Camp! Jesse, jun en ik gaan het sowieso proberen en we hebben afgesproken dat degene die het binnen een uur lukt, een gratis hoofdpijn krijgt!

Dag 5: Gokyo (4800m)
Vanmorgen zijn we naar de plaatselijke bakker (tevens de hoogste ter wereld!) gegaan om lekker te ontbijten. De trap omhoog was eigenlijk al teveel. Ik ben zwak en ik moet acclimatiseren. No way dat ik vandaag die 600m klim kan volbrengen. Jesse en Jun voelen het ook. Gisteren hadden we Rob (Luxemburg) en Louis (Canadees) ontmoet. Louis heeft al 35 keer in deze omgeving gelopen en weet precies wat je wel en niet moet doen. Volgens hem zijn we veel te snel gestegen en moeten we nu echt acclimatiseren totdat we ons weer goed voelen. Nou, zoals ik me vandaag voelde moet ik nog wel een paar dagen blijven! De omgeving is echt prachtig in Gokyo, maar het is hier ook zó koud. 24 uur per dag heb ik alle kleding aan die ik bij heb. En we moeten nog 600m stijgen tot Base Camp. Hoe het er nu naar uitziet blijven we morgen nog een nacht en proberen we de klim te pakken van de berg naar Gokyo. Als dat goed gaat, weet ik dat ik klaar ben voor de zware pas die we de dag daarna moeten overbruggen om richting Base camp te lopen. Nu maar weer slapen in m'n neppe -5 slaapzak die ervoor zorgt dat de ijspegels tegen mijn voeten aanvriezen...

Dag 6: Gokyo (4800m)
Dus, dag 6! Ik ben fit en voel me goed, ondanks mijn blaren op m'n rechtervoet, waar ik second skin en ducktape op heb gedaan. Helaas voelt Jesse zich vandaag erg slap en hij ligt de hele dag in bed. Erg jammer, want vandaag zouden we Gokyo Pi opklimmen. Na een goede middagmaaltijd besloten Rob, Jun en ik om 600m naar boven te klimmen. In 1 uur en 45 minuten bereikten we de top van deze mega steile berg. De wind was ijskoud en nadat ik mezelf na een minuut of 5 op de top had opgeraapt keek ik uit over een geweldig uitzicht, met als klapper op de vuurpijl; de Mount Everest! Het uitzicht was veel beter dan dat ik had verwacht. In plaats van eenschim in de verte, was de berg zo dichtbij, dat ik toch even aan een Nepalees vroeg of dat wel echt 'het dak van de wereld' was. We zijn een klein uurtje gebleven en zagen hoe de zon een prachtige rode gloed op de toppen bracht en even later wegzakte tussen de bergen. Met hoofdlampjes zijn we in 40 minuten met een mannetje of 10 naar beneden gelopen.

Dag 7 en 8 Gokyo (4800m)
Omdat Gokyo zo'n mooie plek is en omdat we nog steeds niet fit genoeg zijn om onze trekking voort te zetten, zijn we ook op dag 7 en 8 hier gebleven. Louis en Rob hebben ons gezelschap gehouden tot die tijd. Zij gaan de komende dagen kamperen rondom de prachtige meren die hier te vinden zijn. Het meest inspannende wat ik de afgelopen dagen heb gedaan is het bekijken van de Ngo Zumba gletsjer. Dit is de langste gletsjer van Nepal en is grotendeels bedekt met rotsen, stenen en zand. Iedere dag verandert het landschap hier een beetje. Het ijs wat hieronder ligt kraakt namelijk enorm en soms breekt er een stuk gletsjer af.

Dag 9: Gokyo (4800m) - Dragnag (4700m)
Vandaag gaan we weer op pad! Ik heb zin in de volgende dagen, maar zie er tegenop om de Cho La pas te nemen. We zijn al door meerdere mensen gewaarschuwd voor de zwaarte van deze pas. Zover is het nog niet. Eerst zouden we de gletsjer oversteken waar ik je gisteren over vertelde om bij het dorpje Dragnag te komen. De tocht door de gletsjer was prachtig. Het landschap doet een beetje buitenaards aan en met de zon en de besneeuwde bergtoppen was het een plezier om naar het volgende dorpje te lopen. Morgen de Cho La pas. Dat wordt waarschijnlijk écht, de zwaarste dag van deze tocht;)!

Dag 10: Dragnag (4700m - Dzonglha (4830m)
Rond 14.00u in de middag zijn we aangekomen in Dzonglha. Het was absoluut de zwaarste dag van deze tocht zover, maar ook de allermooiste. Vanmorgen zijn we om 7.30u vertrokken om direct te beginnen met de Cho La pas. Door 2 bergtoppen zijn we de eerste anderhalf uur naar boven gelopen. Niet over een pad, maar over rotsen. Dit stuk ging was nog wel te doen, ondanks de vroege ochtend kou en de hoogte. Eenmaal op de top zijn we een paar honderd meter gedaald om te beginnen met het 2e gedeelte van de pas. Ik kan wederom moeilijk beschrijven hoe steil deze klim was. De top lag op 5368m en ik denk dat we vertrokken vanaf 4700m. Op de kaart die we tijdens deze trek gebruiken staan voor deze pas waarschuwingen als: 'slippery path', 'falling rocks', 'difficult icy crossing' en 'danger of crevasses'. Laatstgenoemde zijn ijsspleten;) de klim die volgde was er eentje om niet meer te vergeten. Het begon met een steile beklimming over los zand. Je kent het wel, wanneer je in de zomer door de duinen omhoog wil lopen. Hierna was het eigenlijk een bijna 2 uur lange beklimming waarbij je constant je handen nodig had om je op de rotsen op te trekken. Niet prettig met 12kg op je rug, op een hoogte van 5km en langs een steile afgrond de gehele beklimming. Het gevoel wanneer je de top dan uiteindelijk bereikt is niet in woorden uit te drukken. Eenmaal boven aangekomen stond ons een nieuwe uitdaging te wachten. De ijskoude harde wind zorgde ervoor dat we niet lang konden genieten van het uitzicht op de top. En het uitzicht was geweldig, want we zagen nieuwe gletsjers en sneeuw(!), waar we overheen zouden gaan lopen. De route door de sneeuw was glad en adembenemend tegelijk en na zo'n 45 min kwamen we wederom aan bij een top. Een flinke afdaling volgde en na zo'n anderhalf uur lopen kwamen we aan in Dzonglha. De hele middag heb ik uitgeput in een warme lodge gezeten, wachtend tot ik mezelf in staat achtte om m'n tas naar de slaapkamer te brengen... we hebben vandaag afgezien, maar vooral genoten van de indrukwekkende landschappen die moeder natuur hier heeft gecreëerd! Cho la pas mission accomplished!

Dag 11: Dzonglha (4830) - Gorak Shep (5140m)
Gorak Shep is het laatste dorpje voor Everest Base Camp. Vanuit hier loop je in 2 uur heen naar EBC en 2 uur terug. Na een moeizame start deze ochtend (we hadden weinig motivatie en startten pas om 9.15) liepen we weer door prachtig wandelgebied richting Labuche. Dit was echter niet het dorpje dat we kilometers verderop zagen liggen, maar een stuk verder naar het westen, linksom de berg waar we overheen liepen. Ik weet niet, maar het kaartlezen geeft een extra dimensie aan deze trekking. Plannen bedenken, routes bepalen, afstanden inschatten... geweldig! Soms zijn we tijdens het wandelen verrast en blijkt het dorpje in de verte niet het dorpje te zijn wat we dachten. Toen we om de berg heen liepen en ineens een ander dorpje zagen liggen begrepen we ineens waar we precies waren en waar Labuche dan moest zijn! Ik hoop dat je me nog volgt;) Het laatste uur naar Labuche was saai. Na een goede lunch zijn we vervolgens in 2 uur naar Gorak Shep gelopen. Wederom hebben we hiervoor een gletsjer moeten doorkruisen en waren de klimmetjes zwaarder dan we dachten. Gorak Shep is duur, toeristisch en niet absoluut sfeervol. Na onze afbuiging richting Gokyo en de Cho La pas zijn we nu weer beland op de route van de Everest Base Camp trek en dat vinden we niet leuk. Morgen gaan we dan eindelijk naar de Everest Base Camp! We vertrekken 's ochtends vroeg en als we nog puf hebben klimmen we ook nog de Kala Patar op. De Kala Patar geeft ons wederom een prachtig uitzicht over de Mount Everest, maar nu veel dichterbij dan Gokyo Ri. Maar, de plannen zijn niet heilig. Het kan zijn dat we Kala Patar de dag erna pas doen, of helemaal geen Kala Patar doen. We vinden Gorak Shep namelijk geen fijne plek en gaan het liefst zo snel mogelijk weer naar beneden en Jesse heeft zich vandaag erg sterk gehouden maar was vandaag niet de oude. Dus we kijken even hoe hij zich morgen voelt. Welterusten!

Dag 12: Gorak Shep (5140m) - Pheriche (4240m)
Wat een dag vandaag. Nadat we vanmorgen wakker werden werd er eerst een knoop doorgehakt. We besloten om gezamenlijk naar Base Camp te lopen en Kala Patar te laten voor wat het was. In plaats daarvan zouden zover als mogelijk terug lopen richting Namche. De tocht naar EBC (5364m) duurde ongeveer 75 minuten. In deze tijd van het jaar is het kamp verlaten. Het klimseizoen is voorbij dus er staan geen tenten voor de expeditieleden. Desalniettemin is de plek bijzonder. Vanaf deze plek acclimatiseren expeditieleden een maand, voordat ze de gletsjer opklimmen om kamp 1 te bereiken en uiteindelijk proberen om de summit van de Mount Everest op te klimmen. Het is geweldig om hier na anderhalve week wandelen eindelijk te zijn! Binnen een uur zijn we terug gelopen naar Gorak Shep. Een vervuilde plek en absoluut de minst fijne plek tijdens ons verblijf in tijdens de EBC trek. Na een Mars en een Snickers waren de batterijen weer opgeladen en zijn we zonder pauze doorgelopen naar Labuche. Jesse was weer de oude en kon de hele wereld aan, maar Jun was vandaag helaas, na een slechte nachtrust, in minder goede doen. Op karakter heeft hij ons tempo gevolgd, maar aan zijn gezicht te zien vond hij het vandaag allesbehalve leuk! In Labuche hebben we een powersoep gegeten en de laatste 2.5 uur voordat het donker werd hebben we flink gas gegeven naar beneden. We bereikten Pheriche en beseften dat we vandaag ontzettend goede zaken hadden gedaan! We zijn vandaag bijna een kilometer gedaald en dat 'luchtte' op. Ik merkte dat de energie weer door mijn lichaam spoot. Ik kon weer lachen en maakte grapjes! Het zuurstof dat je lichaam opneemt op de hoogte waar we ons de afgelopen week hebben begeven is ongeveer 50% dan wat we gewend zijn op een 'normale' hoogte zoals die in Nederland. Vrij logisch dus dat we met een smile op ons gezicht naar beneden denderden:)!

Dag 13: Pheriche (4240m) - Namche (3400m)
Om 9.00 stonden we alle 3 fris aan de start om naar Namche te lopen. Op de kaart zagen we al dat er een behoorlijke afdaling aan zat te komen van minimaal 600 meter, om vervolgens weer 300 meter te klimmen naar Namche. De afdaling deed pijn aan mijn voeten vandaag. Mijn schoenen zijn niet echt geschikt voor een trekking als deze en tijdens afdalingen krijgen mijn tenen het dan ook zwaar te voortduren. Achja, ik wist dat dit eraan zat te komen zodra we naar beneden zouden lopen;) Na een tijdje voel je de pijn eigenlijk niet meer, maar die komt pas weer als je stopt met lopen! Rond 16.00u kwamen we aan in Namche. De dag duurde dan ook langer dan verwacht, terwijl we er net als gisteren toch soms een commando tempo op na hielden! Eenmaal in Namche zochten we een hotel en hebben we onszelf getrakteerd op een goede pizza én een biertje! Die hakte er wel in na 2 weken afzien! Ondertussen was Jesse aan het appen met Louis. Hij was ook in Namche en stond binnen 5 minuten aan onze tafel. Hij vertelde dat hij niet meer naar Lukla wilde lopen en dat hij daarom een helikopter had geboekt voor overmorgen. Direct vroeg hij of we zin hadden om mee te gaan! Uhhh, ja! Ik heb nog nooit eerder in een helikopter gezeten, dus daar had ik wel oren naar! Het scheelde ons ook nog eens een wandeling van 7u naar Lukla. Niet geheel onprettig!

Dag 14: Namche (3400m) - Kathmandu (1350???m)
Tegen 07.00u in de ochtend hoorde ik Jesse op de gang. Hij was aan de telefoon met iemand. Jesse's opa was een paar dagen eerder gestorven en nadat hij hoorde dat de uitvaart op donderdag plaats zou vinden, leek het voor hem te kortdag om terug te gaan naar Nederland om bij de uitvaart te zijn. Diezelfde ochtend kwam Jesse echter onze kamer binnen met de boodschap dat hij hij alles had geregeld om op tijd naar Nederland te gaan. Jun en ik wreven onze slaap uit de ogen en luisterde hoe Jesse vertelde dat hij een helikopter had geboekt naar Lukla, dat de vluchten geregeld waren naar Kathmandu en dat hij vanavond nog een vlucht naar Nederland kon pakken. Wacht even, 'wat!'??? Halsoverkop zijn we onze tassen in gaan pakken en zijn we samen met de eigenaresse van het hotel naar het helikopterplatform gelopen van Namche. Binnen 20 minuten landde de helikopter. We stapten in en binnen 5 minuten vlogen we van Namche naar Lukla. Nog steeds overdonderd van alles wat er zojuist was gebeurd liepen we het kleine vliegveld van Lukla op. Uiteindelijk bleek dat Jesse en ik op het vliegtuig konden terug naar Kathmandu, maar dat Jun pas morgen kon vliegen. Via één van de gevaarlijkste (maar ook één van de gaafste!) vliegvelden ter wereld vlogen we weer terug naar Kathmandu waar Jesse en ik de rest van de dag hebben doorgebracht, totdat hij weer zijn vliegtuig naar Nederland moest pakken. Onder het genot van Mexicaans eten en een paar biertjes hebben we nog veel gelachen over deze bizarre ochtend en deze geweldige tocht die achter ons ligt.

Vooraf zag ik deze hike als een persoonlijke uitdaging. Ik ben geen wandelaar, ik wandel bijna nooit! Toch wilde ik dit graag doen. De tocht is zo speciaal en de wetenschap dat de Everest Base Camp dé uitvalsbasis is geweest voor zoveel historische tochten in de geschiedenis van de Mount Everest maakte me enthousiast om dit met eigen ogen te willen zien. Voor mensen die nieuwsgierig zijn geworden heb ik wat goede lees en kijk tips. Zo verteld de film ‘Everest’ over de ramp die hier in 1996 heeft plaatsgevonden en geeft de documentaire ‘Sherpa’ een geweldig kijkje in het werk wat de sherpa’s doen en met welke gevaren zij telkens weer worden blootgesteld, met als dieptepunt de dood van 16 sherpa’s in 2014 nadat een enorme ijsrots afbrak. Ik heb ze nu allebei voor een tweede keer gezien en het is fascinerend om zoveel plekken en namen te herkennen nadat ik zelf de tocht heb gelopen! Ook zijn er genoeg boeken te vinden over de Mount Everest. Zoek maar eens op de namen ‘Mallory en Irvine’ en wellicht wordt je gegrepen door de mysteries van de berg!

Mijn vlucht naar Indonesië heb ik vervroegd, dus ik bevind me nu al een aantal dagen op Bali. Indonesië is groot en ik weet nu al dat 33 dagen niet genoeg zullen zijn om het land te bezichtigen. Ik denk daarom ook dat het een hele chille vakantie gaat worden op Bali, met wellicht een enkele actieve onderneming als ik daar zin in heb;) De komende 2 weken reis ik samen met Bas, mijn beste maatje tijdens mijn basisschooltijd die toevallig ook in Indonesië is. Dat gaat dus wederom gezellig worden!