Nieuw Zeeland (Noordereiland)

Het Noordereiland! Dit eiland is kleiner dan het Zuidereiland maar wonen ongeveer 4 keer zoveel mensen. Men zegt dat het minder mooi is dan het zuiden maar ik kan je vertellen; 'ook dit eiland is prachtig!'. Na een kort bezoekje aan Wellington (de hoofdstad van Nieuw Zeeland) zijn Sarah en ik naar het westen gereden. We hadden flinke plannen voor de eerste paar dagen. Dagen die ik achteraf de 5-daagse zou noemen!

Mount Taranaki (hike)
Dichtbij de grotere stad New Plymouth aan de westkust ligt Mount Taranaki. Dit is eigenlijk geen 'mount', maar vulkaan. Als je deze vulkaan googled dan zie je prachtige plaatjes verschijnen en dat was dus ook de reden dat we dat met eigen ogen wilde bekijken! Bij het carpark aan de voet van de klim spraken we kort met een boer waar we onze waterflessen mochten vullen. We vertelden dat we naar boven gingen om een foto te maken van de reflectie van het meer voor de vulkaan. Hij moest een beetje lachen en legde uit dat maar sporadisch gebeurt dat iemand zo'n foto kan maken. Het meer was volgens hem sowieso geen meer, maar een tarn. Zo wordt een klein waterplasje voor een berg of vulkaan genoemd. Daarna keek hij naar de lucht en zei dat het vandaag waarschijnlijk te winderig zou zijn voor stil water, wat nodig is voor een spiegelfoto.

Na een behoorlijke klim in de snikhete zon zijn we uiteindelijk bij de tarn beland en hebben we op een bijna windstille plek, prachtige foto's kunnen maken! Veel geluk dus, maar een mooie ervaring rijker. Ik denk dat dit de eerste keer was in mijn leven dat ik een vulkaan van zo dichtbij heb gezien.

Tongariro crossing (hike)
Diezelfde avond zijn we dicht naar de plek gereden waar de Tongariro crossing begint. Wederom één van de negen great walks. Een route van ongeveer 250 km. De volgende dag wilden Sarah en ik deze 19km lange tocht gaan bewandelen. Tijdens deze crossing loop je van het ene carpark naar het andere en heb je de mogelijkheid om je met een (veel te dure) bus terug te laten brengen naar je auto. Aangezien Sarah een mindere loper is dan ik en ze niet zeker wist of ze de hele route vandaag aan zou kunnen hadden we een goed idee bedacht. Sarah zou me afzetten aan het begin van de route en de auto bij het andere carpark neerzetten. Ze zou naar boven lopen om het belangrijkste viewpoint te zien en weer terug naar de auto. Achteraf gezien was dit perfect, we waren nagenoeg tegelijk klaar met lopen!

De Tongariro crossing is prachtig. Je loopt op een vulkanisch landschap met vele kale vlaktes. Je loopt op zand en stenen en voor de echte avonturiers is er een neusje op de zalm. Je kan namelijk Mount Ngaurahoe opklimmen. Ik hoor je denken; 'Mount wie???'. Begrijp ik, maar, deze vulkaan staat beter bekend als Mount Doom uit de film Lord Of The Rings! Ik ben naar boven geklommen en ik concludeer achteraf dat het waarschijnlijk het meest enge is geweest wat ik ooit in m'n leven heb gedaan. Het gaat steil omhoog en je loopt op los zand en losse stenen die steeds naar beneden glijden wanneer je erop loopt. Een paar keer ben ik dan ook hard gevallen wat me schaafwonden en blauwe plekken opleverde. Je bent ontzettend blij als je na een kleine anderhalf uur boven op de top staat. Met brandende kuiten kun genieten van het uitzicht en van het zicht in de krater van de vulkaan. Tegelijkertijd weet je dat je nog naar beneden moet. En die terugweg was echt verschrikkelijk. Ik zie mezelf nog zitten op de losse ondergrond van stenen terwijl ik pauzes houd om controle te krijgen over m'n verkrampte kuiten. Het uitzicht is honderden meters steil naar beneden en iedere stap is riskant. Ook hier gaat het weer mis en ik dacht 2 of 3 keer echt dat ik over de stenen naar beneden zou glijden. Gelukkig zie ik een groep Franse jongens die een zandroute hadden gevonden. Al skiënd zijn we toen naar beneden gegaan. Man man... wat was ik blij toen ik beneden was. Op deze snikhete, maar winderige dag ben ik daarna verder gelopen naar een ander hoogtepunt van deze hike; de 3 groene kratermeertjes (Emerald lakes). Prachtig gelegen tussen de zwarte lavavelden! De afdaling hierna was langer dan ik dacht en behoorlijk afgemat stapte ik en Sarah de auto in en reden naar Taupo.

Taupo (skydive)
De weersverwachtingen voor vandaag en morgen waren bewolkt en regenachtig. Daarom belde ik op naar taupotandemskydiving om een skydive te boeken voor overmorgen. Alles was geregeld en toen ik rond 10.00u naar buiten stapte zag ik dat het prachtig weer was. Op aanraden van Sarah belde ik opnieuw op met de vraag of ik niet vandaag al kon springen. Het antwoord daarop had ik niet helemaal verwacht. Ik zou over 10 minuten al worden opgehaald! Met het hart in de keel maakte ik me klaar en pakte ik snel wat spullen, voordat ik door een knalgele limousine werd opgehaald. Na binnenkomst werd uitgelegd uit welke opties je kon kiezen. 12.000 ft, of 15.000 ft? Met foto’s of zonder foto’s? Wil je dat het gefilmd wordt of niet? Aangezien ik dit waarschijnlijk nooit meer zou gaan doen heb ik gekozen voor de hoogste sprong met foto’s en film! Het kost natuurlijk wat, maar dit is een ‘once in a lifteime!’. Andy was mijn buddy en hij moest ervoor zorgen dat ik veilig weer naar beneden kwam. Eenmaal boven in de lucht heb gaf hij me nog wat zuurstof en zagen we de eerste mensen uit het vliegtuig springen. Even later was ik aan de beurt en sprongen we het oneindige in. Met een prachtig uitzicht op Lake Taupo, tussen de wolken door. Ik moet zeggen dat ik weinig angst ervaarde tijdens de gehele sprong. Ik had meer een enthousiast gevoel en had echt zin om te springen! De sprong was prachtig. Met 200km/h raas je naar beneden en dat voor 60 seconden lang. Toen de parachute open ging weet ik nog dat ik een kleine, ronde regenboog zag, met mijn eigen schaduw erin. Deze ervaring was er één om nooit meer te vergeten en ik kan een grote wens afstrepen van mijn bucketlist. De dag daarna was ik echt heel down en misselijk. De adrenaline kick was misschien te groot geweest en mijn lichaam moest een dagje aansterken. Morgen raften;)

Rotorua (raften)
Iets ten noorden van Taupo ligt Rotorua, een naar rotte-eieren stinkende plaats (door het zwavel), bekend om zijn vele geisers, kokende modder poelen en dampende bronnen. Na een kort bezoekje hieraan reden we snel door naar Kaitiaki adventures om te gaan raften. Je raft hier op grade 5 rivieren. Dat zijn de snelste en wildste, aangezien ze worden aangeduid van grade 1 tot grade 5. Op de Kaitiaki rivier is het mogelijk om van de grootse commerciële waterval af te raften. Hij is 7 meter hoog. We kregen tijdens het eerste gedeelte op het water een instructie van een begeleider. Hierna zijn we 14 rapids afgegaan en 3 watervallen. Dit was gaaf! Ik had nog wel wat meer rafts willen doen hier in de buurt!

Tauranga (Hobbiton)
Die middag zijn we van Rotorua naar Tauranga gereden waar Sarah mensen kende waar we konden blijven overnachten. Dit waren Nick en Jane en zij waren bijzonder gastvrij. Ze wonen in een prachtig huis en ik kreeg een eigen kamer. Hier hebben we 2 dagen heerlijk in luxe geleefd. Ik heb zelf met Nicks voetbalteam een wedstrijd gespeeld. Dat kon ik wel gebruiken na een hele lange tijd geen voetballen! Vanuit Tauranga heb ik ook de auto gepakt naar Matamata. Dit stond hoog op mijn verlanglijstje in Nieuw Zeeland. Als fanatiek Lord Of The Rings en The Hobbit volger moet je hier zijn geweest als je in de buurt bent! In Matamata kun je een tourtje boeken naar de filmlocatie Hobbiton. De filmmaker Peter Jackson kwam hier terecht na zijn zoektocht naar een goede filmlocatie. Hij was op slag geïntrigeerd door de omgeving van Matamata en besloot hier de belangrijkste filmset te bouwen; The Shire (de plaats waar de Hobbits wonen). Deze plek is magisch en betoverend tegelijk en is na het opnemen van The Hobbit in zijn geheel bewaard gebleven. Toeristen komen hier af en aan en tijdens de rondleiding worden er ontzettend veel bijzondere details en feitjes verteld over (en over het maken) de films.

Corromandel en Whangarei
’s Ochtends hebben we vroeg afscheid genomen van Nick en Jane en zijn we op weg gegaan naar Coromandel. Onderweg hebben we wat mooie stranden bezocht, namelijk Waihie beach en hot water beach. Die laatste is erg toeristisch omdat je daar met een schep je eigen privé spa kan graven. Dit komt door de warmwaterbronnen die door het zand omhoog borrelen! Na een nachtje in Coromandel town hebben we die dag een lange rit gehad. Door de grootste stad van het Noordereiland Auckland zijn we naar Orewa gereden. Het was zondag en er was een grote markt gaande met live muziek. Prachtige sfeer, vrijwel aan het strand! Ten noorden van Orewa ligt Whangarei waar we zijn gebleven voor de nacht.

Bay of islands
De Bay of Islands staat bekend om zijn prachtige baai, mooie stranden en de lange aanwezigheid van de Maori’s. De invloeden van de oorspronkelijke Nieuw Zeelandse bewoners zijn hierdoor nog erg sterk. We hadden hier maar een dagje gepland en het weer was ons helaas niet gunstig gezind. Met een pondje zijn we eerst naar Russel gegaan. Dit is één van de bekendste plaatsen van de baai en ook de plek waar tourtjes van vertrekken. Hier hebben we de oudste kerk van Nieuw Zeeland bezocht en zijn we in de motregen naar een uitkijkpunt gewandeld. Voor ons dus geen mooie gouden strandjes of groene eilandjes omringd door helderblauwe zee. Ik weet nu als geen ander dat het weer van grote invloed is op een bezoek aan een trekpleister zoals deze. Vandaag is helaas een no-go voor op de boot!

Cape Reinga
Vanuit Kaitaia zijn we de volgende dag naar het uiterste noorden van Nieuw Zeeland gereden. Na kilometers te rijden door verlaten land, maar op wegen met prachtige uitzichten, waren we bij Cape Reinga beland. Na een stuk lopen vanaf het carpark staat er in de verte een eenzame vuurtoren. Het verhaal gaat dat Abel Tasman de eerste ontdekkingsreiziger was die met zijn schip langs deze kaap voer. Maar na eerdere gewelddadige aanvaringen met Maori’s koos hij er niet voor om aan land te gaan. Zo’n honderd jaar later zou Thomas Cook dat wel doen en zodoende staan hij bekend als de eerste verkenner van dit gebied. Bijzonder aan deze plek is dat je vanaf de vuurtoren de Tasmanzee in de Grote Oceaan kan zien overgaan. De Tasmanzee is namelijk veel donkerder van kleur en je ziet de twee zeeën echt botsen!

90 mile beach en Waipoua forest
Vanuit het noordelijkste puntje restte ons alleen nog maar een rit naar Auckland. We wilden dit keer het grootste gedeelte via de westkust rijden. Aan de westkust ligt namelijk het 90 mile beach. Dit is een – hoe kan het ook anders – strand van 90 mile. Als het eb is kun je hier in anderhalf a 2 uur overheen rijden. Zorg wel dat je een voertuig hebt die dit terrein aankan en dat je zeker weet op welke tijden het eb is! Er zijn vele verhalen bekend hier van ‘verzopen’ auto’s!

Aan de westkust boven Auckland ligt ook een groot bos. Het Waipoua Forest. Dit bos staat bekend om zijn enorm brede bomen. Ik had zo’n boom nog nooit in het echt gezien dus ik was ontzettend benieuwd naar de omvang en grootte ervan. De allergrootste heet Tane Mahuta en is echt een reus! De omvang van deze bekendste boom is 13 meter en wordt ook wel de ‘heerser van het woud’ genoemd. Wat me opviel is dat de boom helemaal niet zo hoog is en dat de takken allemaal vrij kort en kaal zijn. Ook is dit de enige boom die in dit stuk bos staat, voor de andere bomen moet je een stukje verder rijden naar een ander carpark. Vanuit daar is het ongeveer anderhalf uur lopen om alle grote bomen hier te zien. Zo kom je langs ‘the four sisters’, een plek waar vier bomen bij elkaar staan en langs de oudste boom van Nieuw Zeeland’ de ‘Te Matua Ngahere’. Men denkt dat deze boom wel 4000 jaar oud is! Alle deze bomen staan midden in een bos met normale (kauri)bomen eromheen en zijn de pareltjes van deze prachtige groene omgeving.   


En toen zat mijn avontuur er bijna op! Auckland was de laatste bestemming in Nieuw Zeeland en van daaruit zou ik 2 dagen later een vlucht pakken naar Amsterdam voor een verrassingsbezoek! Inmiddels ben ik alweer een week of 3 in Nederland en heb ik geprobeerd om werk te vinden als leraar in een Aziatisch land. Ik heb gemerkt dat dit op afstand lastig te regelen is. Ik heb eraan gedacht om het vliegtuig pakken naar een land als bv. Zuid Korea en daar aan het werk zien te komen. Toch heb ik ervoor gekozen om tot het eind van het schooljaar werk te vinden als leerkracht in Nederland. De kas spekken en door dus! Mijn reis zal ik daarna sowieso voortzetten en die zal waarschijnlijk ergens in Midden of Zuid Amerika zal gaan beginnen. Ik kijk er nu al naar uit:)