De tocht naar Machu Pichu

Ik wil jullie meenemen naar een onvergetelijk moment op mijn reis in Peru. Na vertrek in de stad Cusco bereikte ik na 3 dagen het plaatsje Agues Calientes. Het dorpje ligt op een afgelegen plek midden in de Andes, die alleen lopend te bereiken is of per trein. Het is een mega toeristisch dorpje, wat aan de voet ligt van het wereldwonder 'Machu Pichu' en speciaal daarvoor is gebouwd. Machu Pichu is een stad van de Inca's die door de Spanjaarden nooit is ontdekt en daardoor ook niet vernietigd werd. Er is in deze stad nog veel van de Inca-beschaving terug te vinden. Hieronder beschrijf ik één van mijn gaafste momenten van deze reis.

9 augustus 2015
Ik ga niet met de bus naar boven. Dat vertik ik. Veel mensen doen dit wel en ik heb geen zin om lang in de rij te staan en een lange tijd te wachten voordat de bus eindelijk eens zal vertrekken. Dan vreet ik me helemaal op, ik ken mezelf!!! Nee, ik wil zo snel mogelijk boven zijn en het liefst zonder dat ik moet wachten. De wekker heb ik gezet om 3.15. Erg vroeg, maar ik denk niet TE vroeg. Vandaag is de dag en ik wil niks voor het onzekere nemen. De Mexicanen slapen nog en doordat ik al mijn spullen gisteravond al goed georganiseerd in had gepakt, stond ik binnen 5 minuten vastberaden, opgewekt en vol energie buiten m'n hostel. Het is donker en stil. Het enige geluid wat ik hoor is het gesnurk van mijn Mexicaanse buurman via het buitenraam dat deels openstaat. Ik twijfel niet en ga lopen. Het is ongeveer 20 minuten lopen naar de brug en ik heb gisteren gehoord dat er rond 4.00/4.30 al best een rij staat. Ik loop het dorpje uit en de verlichting van het laatste hotel verdwijnt achter me. Ik ben alleen en hoor alleen nog maar de rivier naast me en ritselen van de dieren. Ik pak m'n telefoon om mijn zaklamp te gebruiken en loop steeds verder richting de brug. Best eng wel! Na een tijdje zie ik in de verte de brug, daarvoor staat een wachthuisje waar direct een man uitkomt en me uitlegt dat de poort pas om 5.00u opengaat. Ik leg uit dat ik dit weet en neem plaats op het dichtstbijzijnde bankje van de poort. Ik ben de eerste toerist die hier aanwezig is en staat te wachten. Best een speciaal gevoel. De kunst is om zo snel mogelijk naar boven te gaan, waardoor je de zon op kan zien komen boven Machu Pichu. Een belangrijk feitje: de eerste 10 bussen vertrekken niet om 5.00u, maar om 5.30u. Lopers hebben dus een half uur voorsprong op de bussen. Langzaam wordt het drukker bij de poort en ik zie dat er zich niet echt een lijn ontwikkeld maar dat iedereen maar gaat zitten en staan waar hij wil. Iedereen is bezig met zijn ontbijt en wil snel nog wat energie naar binnen werken totdat ze de lange tocht naar boven afleggen. Ik vind dit niet tof en als er al rond de 200 mensen zijn besluit ik even naar de man in het wachthuisje te lopen om te vragen waar je moet staan om als een van de eerste naar boven te kunnen. Hij wijst naar de poort en ik ga direct tegen de poort aanstaan, die vol zit met krekels, muggen en wandelende takken. Op het moment dat ik het doe komt de hele trein achter me in beweging en begeeft zich ook snel zo dicht mogelijk tot de poort. Nog 7 minuten wachten en ik voel druk. Druk van het als eerste naar binnen willen gaan en druk omdat ik het spannend vind om af te gaan zien. Precies om 5.00 komt de man aangelopen en maakt het slot van de poort open. Hij vraagt iedereen zijn entreekaart + legitimatie te pakken. Ik sta voor zijn neus en heb m'n spullen direct in mijn handen, hij weet goed dat ik die persoon was die er al een kwartier voordat er ook maar iemand anders stond en pakt mij gelukkig als eerste. Het duurt een seconde of 10 voordat ik mag vertrekken en in de wetenschap dat iedereen dezelfde behandeling ondergaat voel ik me zielsgelukkig dat ik als eerste erdoor ben! Ik loop de brug over en zie achter me een man met een mijnlampje op zijn hoofd achter me aankomen. Hij ziet er professioneel uit en we knallen samen de eerste treden op. Echter zie ik geen hand meer voor ogen wanneer hij voorop gaat lopen en besluit ik even te stoppen om wederom mijn telefoon te pakken om licht te hebben. Inmiddels is deze Fransman me al voorbij gestreefd en besluit ik een straf eigen tempo te gaan lopen. De eerste 50 treden leiden tot diepe ademhalingen en zweetuitbarstingen. Het is steil, echt heel steil. De treden bestaan uit allemaal ongelijke stenen die van onder naar boven door de Inca's zijn aangelegd. Soms kom je boven op de weg waar de bussen op rijden en moet je de weg dwars oversteken om weer omhoog te klimmen. In het begin gaat dit een keer mis en ik loop een minuut of 1.5 op de weg om vervolgens wat andere lopers omhoog zie komen. Ik besef dat ik een weg heb gemist. Niet erg, ik knal de berg weer op en doe dit samen met Matthew, 1 van de 2 Nieuw-Zeelanders. Samen gaan we ervoor en binnen een minuut hebben we een lekker tempo te pakken. Er is verder geen enkel spoor van zowel de snelle Fransman als van de rest van de lopers meer te bekennen. We hebben alleen oog voor de hoge keijen die weer stap na stap weer trotseren. Na twee korte drinkpauzes en nat van het zweet zie ik iets verderop licht. Het is van het hotel dat gelegen is aan de ingang van de Machu Pichu. Je betaalt hier naar verluid rond de €1000,- om hier te overnachten. Ik zeg tegen Matthew dat ik licht zie en klauter met lood in de benen de laatste treden omhoog. We zijn er, toch? In de verte zie ik de Fransman staan, hij staat in een nieuwe rij waarvan de kassa's nog niet open zijn. Ik en Matthew gaan erbij staan en horen dat hij er al een tijdje staat en dat pas om 6.00u deze poorten open gaan. We kijken naar de tijd, 5.40. We zijn de 1800 treden dus in +- 40 minuten opgeklommen, er staat gemiddeld een uur voor. Dat voelt lekker! Inmiddels komen er langzaam steeds meer mensen kapot boven. Dan arriveren ook de eerste 10 bussen en iedereen haast zich naar de poortjes. Erg lullig voor de mensen die nog steeds te voet boven komen. Zij moeten achteraan de 'luie' mensen van de bus aansluiten. Weer spannend dus. Het begint al te schemeren en ik wil zo snel mogelijk naar een mooi uitzichtpunt om een foto te maken zonder al te veel mensen op Machu Pichu. Om 6.00u gaan ook hier de poortjes open en ik laat snel m'n toegangskaart scannen en stempelen. Hierna ren ik letterlijk het wandelpad af en zie tussen de mist in wat huisjes en terrassen zoals ik ze ken van de plaatjes. Dat voelt bizar! Maar, ik heb geen tijd, ik moet naar boven. Matthew en de Fransman zijn samen met mij en weten waar we naartoe moeten. De 'guardhouse', dat zou de plek moeten zijn waar we naartoe moeten gaan. Zonder te aarzelen knallen we weer met z'n drieën de steile trappen op en zien in de verte de guardhouse staan. In totaal is het een minuut of klimwerk, voordat je bij de guardhouse arriveert. Buiten adem loop ik naar het plateautje en zie vervolgens wat ik vooralsnog alleen maar had kunnen dromen. Een mistige, mystieke, schemerige Machu Pichu die de mooiste kleuren had, die ik ooit van mijn leven heb gezien. Mooier dan dit had ik het me niet kunnen voorstellen. Direct zijn we met zijn drieën aan de slag gegaan en hebben zoveel mogelijk foto's gemaakt van elkaar als kon. Geweldig dat er nog NIE-MAND aanwezig is, waardoor in mijn beleving de foto's veel meer waarde hebben dan een foto waarbij Machu Pichu gevuld is met toeristen. Wat een geweldig moment, en wat een opluchting dat ik na alle stress vanaf 3.15 deze geweldige foto's in mijn bezit heb. Nu kan ik hier vandaag optimaal gaan genieten. Vrijwel meteen na de fotosessie lopen we weer een paar minuten terug om aan te sluiten bij de groep. We zouden om 6.00u verzamelen bij de ingang en vanuit daar zou onze gids ons rondleiden. We komen langs de tempel del sol (waar bepaald werd hoe hoe de zon zich iedere dag weer een beetje verschoof met als belangrijkste data: 21 juni en 21 december, de momenten van de zonnewendes) de tempel van de condor, een astronomische tempel waar door middel van water en een stenen cirkel werd gekeken naar de sterren en nog een aantal andere belangrijke gebouwen die toentertijd belangrijke functies hadden in het geheel. Na een uurtje of 1.5 nemen we afscheid van de gids(en) en de groep en mogen we op eigen houtje verder. Ik zeg ook Erna en Aico gedag en ga op verkenning. Al snel kom ik Jonne en Laura tegen die ik nog ken van ECOpackers. 2 erg (te) drukke en aanwezige dames die ook in het onderwijs zitten. Niet bepaald mijn types om mee op te trekken. Ze lopen echter samen met nog 2 andere meiden en dat is wel gezellig. Laura biedt aan om haar kaartje voor de Machu Pichu mountain aan mij te geven, omdat zij daar toch niet naartoe gaat. Ze willen echter wel naar de sungate lopen, wat in dezelfde richting is, maar lang niet zover. In de hoop dat het vrouwtje van de ticketoffice mee wil werken gaan we een gokje wagen. Helaas, overschrijven is onmogelijk, ik zou wel kunnen glippen, maar met de 4 dames meelopen naar de sungate lijkt me ook wel een goed idee. Halverwege die tocht spreken we mensen dat het uitzicht daar lang niet zo mooi is als waar we nu zijn aanbeland. We besluiten om hier wat foto's te maken en gaan vervolgens weer terug. Tot een uurtje of 14.00 lopen we rond en maken we foto's. We zien de lama's die vrij rondlopen op het gras en proberen er een selfie mee te maken. Er is zoveel te zien. Je kan hier wel 2 dagen rondlopen zonder je te vervelen. Tegen 14.30 besluit ik om terug te gaan naar Agues Calientes. Ik ga dit keer niet meer met de benenwagen, maar ik betaal 12 dollar voor de bus. Tevreden stap ik in en denk aan al die mooie momenten die ik vandaag heb beleefd. In Agues Calientes zijn er nog wat problemen om mijn treinticket te regelen, uiteindelijk betaal ik zelf een nieuwe en krijg ik dat geld morgen weer van Ruth terug. Tot 18.00u hebben we nog lekker gegeten en gedronken met Jonne, Laura en de andere 2 meiden. Om om 22.00u arriveerde ik weer bij ECOpackers, waar ik na het douchen heerlijk ben gaan slapen.